3X reisverslag....

18 november.

Na een afstand van 170 km vanuit Dakhla zijn we bij de grens gekomen van marokko. Voor het eerst onderweg met de hele ploeg, helaas direct met de neus in de boter, om 7 uur vertrekken dus om 6 uur wekker.... dat hadden we nog niet gehad deze vakantietrip, maar goed het ging tenslotte allemaal beginnen nu na 5500 km op de teller. De grens bij marokko was, zoals voorspelt een hele toestand. we hebben 2,5 uur gewacht..... best lang dus in de 35 graden wachten op iets waarvan je niet weet hoe lang nog duurt en niet weten waarvoor eigenlijk.
Na de grens tussen 2 hekken wachten en daar de nodige stempels en handtekingen. loket 1 stempel op het uitvoerformulier van de auto en in het paspoort, dan naar een meneer die gewoon ergens onherkenbaar op straat staat (je moet het maar weten) die een handtekening zet op hetzelfde formulier, ondanks dat hij niet eens naar de auto kijkt, en dan naar loket 2 om het formulier in te leveren en weer een handtekening erop. Gelukkig wel een formulier waarop staat dat de auto niet meer in Marokko is.

Door de grenspost gereden weet je niet wat er gebeurd. Van het asfalt rij je ineens op een weg die ooit (lees in 1600 of zo) misschien wel eens geasfalteerd was geweest. Heel bijzondere omslag, marokko was nog heilig zeg maar. Links en rechts een volledig gesloopt wrak van een auto, soms in de brand gestoken en soms van de rotsen naar beneden geduwd. Heel indrukwekkend maar ook best wel angstig, zeker met in het achterhoofd de aanslagen in Maurotanie en de drugs smokkel in dit stukje niemandsland, wat naar verluid Paulotanie zou heten. Na 1 km door deze ellende te hebben gereden kwam de grens van Maurotanie in zicht. Na slechts een half uur wachten mochten we door de poort en werden we binnen deze hekken volledig gecontroleerd en daarna nog een keer en nog een keer. Helaas hadden we nog onze medereiziger die nog geen Visum had kunnen regelen. Ondanks de inventieve manier om de grens over te gaan (hij was al voorbij de slagboom dus in Maurotanie) werd hij toch vriendelijk verzocht door de militairen terug te gaan. Wij moesten ondertussen door want het werd schemerig en dan moet iedereen toch echt niet meer over de weg rijden. Onze vriend zit dus helaas weer in marrokko, en zal met het vliegtuig naar Gambia vliegen om samen de laatste dagen van onze reis weer te kunnen meemaken. Wij werden met de gehele groep (+/- 40 auto's) onder militaire begeleiding naar de camping geleid.
s'avonds wat eten gehaald bij de plaatselijke chinees, ook weer onder politie begeleiding, die 150 meter van de camping verwijderd was. Best weer angstig dus.

Morgen gaan we de eerste dag in Maurotanie beleven. Geen bereik meer met de mobiele telefoon, en geen computerverbinding meer. De challenge is begonnen? :-)

Tot morgen!